De zomer was eindeloos en uitbundig geweest dat jaar. Hoewel de natuur naar water snakte en het zo droog was dat de binnenscheepvaart stagneerde en dreigde stil te vallen, bleven bij ons de boekingen binnenstromen en draaiden wij het beste jaar ooit. Het liep tegen eind september toen het weer op de typisch Hollandse manier, nogal abrupt en drastisch omsloeg. Op vrijdag checkte iedereen nog puffend van de hitte in. In de nacht op zaterdag was het gedaan.
Zoals we dat wel vaker zien bij onze gasten, was de stemming aan het zaterdagontbijt wat neerslachtig en zat er weinig energie in. Een zonovergoten zaterdag in de natuur biedt nu eenmaal veel meer mogelijkheden dan wanneer het zeikt van de regen.
Eén mevrouw bevestigde de uitzondering op de regel en dat deed ze zo overtuigend dat het bijna aanstekelijk was. ‘Je weet dat niets me gelukkiger kan maken dan straten die glinsteren van de regen. Zeker als het in de winter al tegen een uur of vijf donker wordt,’ zei ze tegen haar man, zo hard dat iedereen het horen kon.
‘Je hoeft niet zo hard te praten,’ zei die alleen maar. ’Ik versta je zo ook wel. En mocht je denken dat we het hier ooit over eens gaan worden, dan kun je dat maar beter vergeten.’ Na een ‘alsof we het überhaupt ooit ergens over eens zijn,’ van zijn vrouw stond ze op van tafel. Meneer pakte zijn krant en mompelde een opgelucht ‘eindelijk rust.’ Om hem heen werd het stil.