‘We hopen jullie in de toekomst nog een keer te mogen verwelkomen.’ Dat zeggen we tegen veruit de meesten van onze gasten bij het uitchecken en dat doen we alleen maar als we het écht menen en niet uit een soort van beleefdheid.
‘Dat hangt van morgen af,’ zei mevrouw.
Ik begreep het niet – dat kon ook niet – en vroeg me af of ik verder moest vragen. Ze zag me worstelen en bevrijdde me uit mijn lijden.
‘Morgen ga ik naar het ziekenhuis voor de uitslag. Ik ben door de molen op oncologie geweest. Morgen hoor ik of er nog iets aan te doen valt of dat het einde verhaal is. Want dat de tumor niet van de beste soort was, wisten we al.’
In de dagen erna vroeg ik me steeds af of het onbeleefd zou zijn om contact op te nemen en te informeren hoe het haar was vergaan, maar ik kon er maar niet toe besluiten om dat te doen. Het zou maandenlang duren eer mevrouw een beetje uit mijn gedachten raakte. En toen, tien maanden nadat ze had uitgecheckt, kwam er een mail. De prognoses waren zeer hoopvol na tien maanden door de hel te zijn geweest. Ze dachten dat het zo langzamerhand weer eens tijd werd voor iets leuks, dus wanneer we beschikbaarheid hadden. Ik liet een taart bakken voor hun ontvangst en deed er een kaart bij:
‘Gefeliciteerd dat er nog altijd een morgen is!’