Dit ging net iets verder dan genieten, dacht ik toen ik naar deze man keek. Was hier een woord voor? Dat woord schoot me te binnen toen ik het ontbijt aan het afruimen was. ‘Dankbaar,’ wist ik. Een man alleen die intens dankbaar een weekend bij ons zat te genieten.
‘U hebt het naar u zin?’ Het was eerder een opening voor een gesprek dan een vraag. ‘Dat is een understatement,’ luidde zijn antwoord dan ook. Ik schoot in de lach en zei dat ik zoiets al gezien dacht te hebben. ‘Heerlijk als onze gasten het zo naar hun zin hebben. Daar doen we het voor.’
‘U zult het niet geloven,’ ging hij verder. ‘Twee jaar geleden was ik nog dakloos. Letterlijk.’ Hij zei dat hij eerst zijn huwelijk was kwijtgeraakt, daarna zijn baan omdat hij niet meer kon functioneren door het verdriet van zijn stukgelopen huwelijk, toen zijn huis omdat hij geen betaalbaar huis kon vinden en tot slot zijn kinderen omdat hij geen huis meer had.
Hier was ik wel even stil van.
‘Wat knap dat u alle problemen heeft weten op te lossen,’ wist ik uit te brengen. ‘Zes jaar,’ zei hij. ‘Bijna zeven.’ Zolang had het gekost om zijn leven weer op de rit te krijgen. Hij was dankbaar voor alles wat hij nu had. ‘Intens dankbaar! En wat ik er verder van heb geleerd is dat niets vanzelfsprekend is in dit leven en dat je echt elk moment moet pakken en elke dag moet leven alsof het de laatste is.’
Ik heb overwogen om er een tegeltje van te laten maken.