Dat feestdagen niet per definitie voor iedereen feestelijk zijn, dat hadden we al eens eerder meegemaakt. Maar dit was van een pijnlijkheid die we nog nooit hadden gezien. Het waren drie bevriende echtparen die dat oud-en-nieuw-weekend, zowel in ons hotel als in ons restaurant, hadden geboekt. Als je lang in de horeca zit schijn je een extra zintuig voor stemmingen te ontwikkelen. Mijn zintuig vertelde me al de hele avond dat er, hoewel men zichtbaar zijn best deed, spanningen waren aan die tafel.
Niet lang na twaalven, toen iedereen elkaar zo’n beetje een gelukkig nieuwjaar had gewenst, stond één van de mannen van die tafel op. Dat deed hij blijkbaar nogal lomp want zijn stoel viel om. Met genoeg decibellen zodat iedereen het kon horen zei hij tegen zijn vrouw dat hij ermee stopte. ‘Ik stop ermee. Ik kan dit niet langer opbrengen. Je hoort me binnenkort, maar ik ga nu weg. Voor mij stopt het hier.’ Een van de andere mannen is hem nog achternagegaan, maar hij kwam alleen terug aan tafel.
We dachten dat de man de feestdagen nog had afgewacht voordat hij een definitieve stap zette. Maar of daar nou iemand beter van was geworden?