‘De laatste jaren van mijn leven heb ik laten vergallen door mijn weegschaal. Daar ben ik klaar mee en dat mag worden gevierd.’ Dat was ongeveer de binnenkomer van deze jonge vrouw die met haar vriend een lang weekend bij ons had geboekt en daarbij ook drie avonden in ons restaurant had gereserveerd. Toen ik haar eens bekeek vroeg ik me af hoe iemand als zij zich ooit zorgen had kunnen maken over haar gewicht, want ze zag er prachtig uit – en dat zei ik haar ook. Ze antwoordde dat ze dat inderdaad wel vaker hoorde.
‘Het zit tussen mijn oren, ben ik bang.’ Dat ze zich daarover zorgen maakte kon ik me stukken beter voorstellen.
Het viel me op – ik ging er nu eenmaal op letten nu ik wist wat ik wist – dat het reuze meeviel hoeveel ze at. Hier zat nu niet bepaald een schrokop – en ook dat zei ik tegen haar. Ze vermoedde dat ze nu eerder minder dan meer had gegeten. ‘Ik probeer er niet mee bezig te zijn, maar dat valt me nog niet mee.’ Maar als de knop niet omgaat voorzie ik grote problemen met mezelf en in mijn relatie. Het hele leven kan immers niet om alleen maar slank zijn draaien. Dat is ongezond. En dat bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk.’
Toen ik haar vroeg of ik haar verhaal mocht delen, stemde ze in. ‘Al is het maar om voor massa’s andere vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten, eventueel een eye opener te zijn.’