Hij is zonder twijfel onze meest bijzondere Valentijnsgast, deze man. Hij kwam een jaar of wat geleden voor het eerst met zijn hond – toen nog een pup. Zijn vrouw, zijn grote liefde sinds de schoolbanken, was een paar jaar daarvoor veel te vroeg overleden en hij vertelde dat hij wel eens een date had, maar dat dat weinig kans van slagen had. Hij was bang dat geen enkele andere vrouw door de vergelijkingstest kwam en dat hij steeds maar weer bleef vergelijken kwam omdat hij haar zo bleef missen.
We zeiden dat we zijn hond een waardige Valentijn voor hem vonden. ‘Trouwer dan dit gaat het bovendien nooit worden.’ Hoewel het min of meer bij toeval was dat hij er op de veertiende was, leek het hem een leuke traditie om elk jaar met Valentijnsdag bij ons terug te komen. We leggen onze hondendeken van tevoren al op de bank, zetten de voerbakjes klaar en leggen wat lekkers neer voor het hondje en haar baasje.
De symbiose tussen die twee is opmerkelijk. Dat een hond de rol van een echtgenote zou kunnen vervangen, gaat wat ver. Dat het een goede tweede is, staat voor ons buiten kijf.