Hoewel de muren van onze boerderij dik zijn en de ramen niet al te groot, kan het toch best heet worden op hoogzomerse dagen. Sommige gasten zitten daar niet mee. Anderen houdt het uit hun slaap. Voor hen is er onze mobiele airco.
We vragen altijd of gasten daar behoefte aan hebben. Hetgeen in dit geval inderdaad zo was. Meneer mompelde nog wel iets over het energieverbruik van ‘zo’n ding’ maar protesteerde verder niet meer omdat hij ‘heel erg beroerd’ kon worden als hij in een te warme slaapkamer sliep. ‘Vijftien graden is voor mij ideaal.’ Ik zei dat er best wel veel energie voor nodig was om de kamer meer dan tien graden terug te koelen, maar als dat was wat hij wilde, dan deden we dat – met liefde overigens.
De volgende ochtend zat meneer met zijn hoofd in zijn handen aan het ontbijt. Zijn kop barstte uit elkaar, zei hij. We schrokken. Had de airco ons in de steek gelaten?
Toen ze gingen slapen was het precies vijftien graden, zei hij. Maar rond een uur of twee was hij wakker geworden. ‘De temperatuur was weer opgelopen tot een ‘niet te harden’ achttien graden. ‘Daarom zette ik de airco maar weer aan en dat moet ik nu bezuren.’ Deze snapte we even niet. ‘Ik krijg geheid voorhoofdsholteontsteking van een airco. Die hoofdpijn is zo mogelijk nóg erger dan mijn hitte-hoofdpijn. En nog vervelender: deze hoofdpijn raak ik de rest van dit weekend niet meer kwijt.’