Vader, moeder en zeven kinderen! Het komt niet vaak voor dat we zulke grote gezinnen mogen verwelkomen in ons vakantiehuis, dus we waren er stiekem best wel benieuwd naar. Bij het inchecken werd meteen duidelijk dat het hier een gezellige Brady Bunch betrof, want de kinderen scheelden te weinig in leeftijd en te veel van uiterlijk om allemaal voor broers en zussen door te kunnen gaan. We hielden eerlijk gezegd een klein beetje ons hart vast, want het zou niet voor het eerst zijn dat kinderen die tot elkaar veroordeeld zijn door de scheiding van hun ouders, totaal niet met elkaar overweg kunnen. In het verleden maakten we het wel eens mee dat er op zaterdagmiddag werd ingepakt om te vertrekken omdat de vader en moeder in kwestie er tabak van hadden.
Dit keer leek het niet alleen heel anders, dit keer wás het dat ook. Er werd gelachen, er werd gepraat, er werd gespeeld, de grotere kinderen hielpen de kleinsten en er viel geen enkel onvertogen woord. Ik kon het niet laten om de moeder ermee te complimenteren. ‘Ja,’ zei ze. ‘Wij kunnen ons geluk niet op. Ik verloor mijn eerste echtgenoot na een lang ziekbed en mijn man is ook weduwnaar.’ Zowel zijzelf als hun kinderen maakten zo’n intens verdrietige tijd door, dat ze het allemaal als een geschenk ervaren dat ze elkaar hebben gevonden en dat was te zien.
In gedachten zag ik de overleden vader en moeder van deze kinderen vanaf een wolkje meekijken naar wat er zich hier allemaal afspeelde. Ook zij konden hun geluk niet op.