‘Ga nou even druiven halen verderop in het dorp,’ zei zij.
‘Hoezo druiven? Ik hou niet eens van druiven,’ antwoordde hij.
Na een ‘toe nou maar’ zagen we hem richting de auto lopen. Blijkbaar onderweg voor druiven voor zijn vrouw, dachten wij.
Even later kwam zij naar buiten met in haar kielzog onze drie kippen die haar luid kakelend bleven volgen alsof hun leven ervan afhing.
‘Ze zaten al bij me binnen net,’ zei ze vol trots. ‘Ik denk dat ze me nog herkennen van de vorige keer, want toen hadden we het ook al zo gezellig samen.’
Ik wilde weten of zij ze misschien gevoerd had.
‘Reken maar. En die druiven waar ik mijn man net om heb gestuurd, die zijn niet voor ons maar voor de kippen. De vorige keer had ik de druiven die je bij het ontbijt gaf aan de kippen gegeven. Ze konden er geen genoeg van krijgen!’