‘Het idee dat ik hier in de varkensstal moet slapen, vind ik toch wel bizar,’ zei hij. Ik vroeg me af hoe hij dit in vredesnaam kon weten, want toen wij deze hoeve kochten was die al niet meer in gebruik als boerenbedrijf. Heel vroeger was dit zijn thuis, vertelde hij. In de zestiger jaren emigreerde hij naar Nieuw-Zeeland en sindsdien was hij maar twee keer terug geweest.
‘Dit bezoek is zonder twijfel mijn laatste. Ik kwam er door Google achter dat jullie hier een B&B begonnen. Van alle herinneringen van vroeger staat deze boerderij me nog het meest bij.’
Bij een rondleiding door onze privévertrekken wist hij nog feilloos aan te wijzen waar vroeger de muur stond die nu doorgebroken was en waar de kast met het ‘goede servies’ voor zon- en feestdagen. Onze badkamer was de slaapkamer voor hem en zijn drie broers.
‘Het enige voordeel van met z’n allen in een te klein bed op een te kleine kamer was dat we elkaar in de winter een beetje warm konden houden.’
Bij de ouderlijke slaapkamer – nu onze walk in closet – kreeg hij het een beetje te kwaad. Hij had zijn ouders nooit meer gezien nadat hij was vertrokken. Tegen de tijd dat hij een ticket kon betalen was het al te laat. Maar nu hij hier zo stond zag hij zijn moeder weer zo voor zich.
‘Het zware leven had haar getekend, maar ze bleef ondanks alles mijn allerliefste moedertje.’