De paniek was groot toen mijn man opeens asgrauw zag en langzaam in elkaar zakte. ‘Laat dit niet het einde zijn!’ schijn ik te hebben gegild. Onze gasten zaten aan het ontbijt en hadden mijn noodkreet gehoord. Eén van hen kon eerste hulp verlenen. Iemand anders belde 112.
In het ziekenhuis stond er al een team stand by om mijn man op te vangen. Na de eerste tests bleek dat hij een harstritmestoornis had gehad. Dat was jaren daarvoor ook al eens voorgekomen maar lang niet zo heftig als dit keer.
Toen we thuiskwamen – het was inmiddels bijna avond – hadden onze gasten de ontbijtboel opgeruimd en de keuken schoongemaakt. Voor die avond stond gastentafel op de planning. Daar had niemand op gerekend. Daarom waren er kant-en-klaar maaltijden ingekocht bij de traiteur een paar dorpen verderop. Er was van alles en nog wat en voor iedereen. Ook voor ons.
We waren overdonderd en voelden ons een beetje opgelaten tegelijk. Het was immers de bedoeling dat wij onze gasten in de watten legden en niet andersom. Maar daar wilde niemand van horen. Deze drie koppels, die elkaar hiervoor nog nooit hadden ontmoet, hadden een super dag met elkaar gehad. Ze overwogen zelfs om er over een jaar weer samen een weekendje op uit te trekken.
Toen ze weer huiswaarts waren gekeerd, lieten we bij ieder stel een enorme bos bloemen bezorgen. Als er een award was voor de meest ideale gast, dan hadden we die zonder twijfel aan elk stel toegekend!