Zij en haar hondje waren al eerder onze gast, maar toen was haar vriend ook mee. ‘Heerlijk om hier weer te zijn,’ zei ze bij aankomst. Ze wist zeker dat ze dit keer onbekommerder kon genieten dan de vorige keer, omdat ze haar tijd nu tenminste niet meer hoefde te verdoen met ’trekken aan een dood paard.’
Dat ik in de lach schoot was misschien niet netjes, maar onvermijdelijk. Daarom zei ik het maar tegen haar. Dat wij precies dezelfde woorden hadden gebruikt als het om haar vriend ging: dood paard. ‘Sorry,’ zei ik. Maar ‘sorry’ was niet nodig. Ze vond het eigenlijk wel grappig. ‘Heel grappig!’
Die avond bij een glaasje vertelde ze dat de man in kwestie in het begin van hun relatie vol met initiatieven had gezeten, maar dat het vuur langzaam maar zeker was gedoofd naarmate hun liefde bestendigde. ‘Toen hij de buit binnen dacht te hebben, kwam er geen ene mallemoer meer uit zijn handen.’ Ze kon er nu wel om lachen inderdaad, maar het proces was best pijnlijk geweest en het doorhakken van de knoop had haar ook nog meer hartzeer gekost dan je zou denken.
Hij had haar nog een hele poos gestalkt daarna. Telkens met de belofte dat hij écht zou veranderen en weer net zo zou worden als eerst. Daar was ze één keer ingetrapt.
Net toen ik wilde zeggen dat mijn vader altijd zei dat mensen nooit veranderen, zei zij het en ook zij had die wijsheid van haar vader.