Ze kwam in haar eentje. Om op adem te komen en omdat ze er echt even uit moest. Een maand of wat daarvoor was haar man overleden. Plotseling en zonder aanleiding was hij in zijn slaap gebleven. Voor hem een afscheid waar ieder mens wel voor zou tekenen. Voor haar een schok die je niemand toewenst. Slapen was er sindsdien nog maar amper van gekomen en eten ging ook al niet van harte. Daarom had de huisarts haar aangeraden om even van omgeving te veranderen want dat zou wonderen kunnen doen.
We boden haar aan om met de pot mee te eten ’s avonds zodat ze niet in haar eentje een restaurant op hoefde zoeken. Dat leek haar heel fijn. Om het niet al te beladen te maken verzorgden we tapas: van alles en nog wat om uit te kiezen zodat ze niet het gevoel zou krijgen dat ze haar bord leeg moest eten. Ongemerkt at ze best veel. Ze merkte het pas toen ze opstond. Met een hand op haar buik zei ze: ‘zo zeg. Dat is lang geleden!’
Toen ze op dag drie aan het ontbijt verscheen zag ze er beduidend beter uit. Ze had geslapen! ‘Goed geslapen!’ zei ze. Midden in de nacht had ze bezoek gehad. ‘Mijn man kwam langs om tegen me te zeggen dat ik nu toch echt lekker moest gaan slapen omdat alles weer goed zou komen.’ Na haar vertrek hielden we contact en dat contact groeide na verloop van tijd uit tot de vriendschap die we nu hebben. Ze heeft inmiddels een nieuwe partner waarmee ze hartstikke gelukkig is.
Alles is inderdaad goed gekomen. Precies zoals haar man zaliger haar destijds voorspelde.