De verf van ons derde appartementje was amper droog, toen de telefoon ging. Aan de stem te horen hadden we hier met een heer op leeftijd te maken. Hij had vernomen dat we een nieuw appartementje voor de verhuur hadden en hij zat nogal omhoog. Op de een of andere manier dacht ik er goed aan te doen om door te vragen. Zijn verhaal was schrijnend.
Hij was net tachtig geworden toen zijn vriendin hem van de ene op de andere dag te verstaan gaf dat ze geen zin meer in hem had en dat hij zijn koffers maar moest pakken. Na de dood van zijn vrouw, bijna vijf jaar geleden, had hij alles voor deze dame opgegeven en daar had ze royaal haar voordeel mee gedaan. Zijn kinderen hadden hem nog zo gewaarschuwd, maar daarvoor was het nu te laat.
Waar het op neerkwam is dat hij met wat spullen op straat stond en dringend op zoek was naar een dak boven zijn hoofd – wat in deze barre tijden nog niet meeviel. Hoewel ons appartementje niet voor long stay was gerealiseerd, stelden we meneer voor om bij ons te verblijven totdat hij iets anders zou vinden.
Afgelopen winter is hij overleden. Hij verbleef uiteindelijk bijna een heel jaar bij ons. We konden het zo goed met hem vinden dat we het niet over ons hart konden krijgen om hem te verzoeken om verder te zoeken naar een ander geschikt onderkomen. Door ons had hij zijn leven toch nog positief kunnen afsluiten, vertrouwde hij ons kort voor zijn overlijden toe. Hij had geen idee met hoeveel liefde we hem dit hebben gegund.