De koffie was eerst te sterk en daarna weer te slap. Het bed op zich oké hoewel ze met ‘haar rug’ toch beter was afgeweest met een wat harder matras. Tja. En dan was er nog het weer. Typisch Hollands-net-niks-weer, noemde ze het. Geen regen, geen zon, maar onbestemd, laaghangend grijs. Als ze ergens depressief van werd dan was het wel van dit weertype.
Maar wij hadden sterk de indruk dat het hier helemaal niet om het weer of de koffie ging. Volgens ons was er hier wel wat meer aan de hand. En inderdaad kwam mevrouw bij het tweede ontbijt niet opdagen en zat meneer in zijn eentje voor zich uit te staren. We vroegen of er iets aan de hand was, of we ergens mee konden helpen.
‘Als dat zou kunnen?’ antwoordde hij. ‘Maar aan ons huwelijk kunt u waarschijnlijk niets redden, toch? Want dat komt niet meer goed is ons gisteravond duidelijk geworden. Het spijt me dat we zoveel negativiteit meebrachten, want dat verdient u niet. En uw B&B ook niet want daar valt helemaal niets op aan te merken.’
We zijn best wel wat gewend qua openhartige gesprekken met onze gasten. Maar hier hadden wij zelfs even niet van terug.