Onze B&B was afgehuurd door twee stellen van middelbare leeftijd en een jong stel. Het jonge stel zou in het huwelijk treden en ze waren hier samen met de wederzijdse ouders om dat te vieren, dus of we wat champagne konden inslaan. Terwijl de eerste fles werd ontkurkt vroeg de bruid in spé het woord om zich tot, wat wij dachten dat haar moeder was, te richten. Ze sprak haar niet aan met ‘mam’ of ‘moeder’ maar met haar voornaam.
Het bleek dan ook om haar stiefmoeder te gaan: de vrouw die haar ‘met oneindig veel liefde en geduld had opgevangen en verzorgd nadat haar moeder was overleden en haar vader een relatie met haar kreeg.’ Ze sprak dat ze zich er wel degelijk van bewust was dat ze niet altijd de makkelijkste was geweest en dat het haar speet dat ze haar nooit de erkenning had gegeven die ze wel degelijjk verdiende. Daarom wilde ze haar uitnodigen om een weekend met haar op pad te gaan om haar trouwjurk uit te zoeken.
De reactie heb ik niet meegekregen omdat ik overmand door emoties snel de kamer uitschoot. Maar aan de gezichten te zien toen ik later terugkwam met een volle fles en de hapjes, was ik niet de enige geweest die een traantje moest wegpinken.