De zussen


Gepubliceerd op: 28/10/2024

Dit waren niet onze eerste gasten die ons nieuwsgierig maakten. Het komt nu eenmaal voor dat we ons stiekem afvragen hoe de vork in de steel zit. Alleen vragen we er – uiteraard! – never nooit naar. In dit geval kwamen de verhalen vanzelf.

Deze twee vrouwen bleken zussen. De jongste – inmiddels overigens een goeie vijftiger – was een half jaar terug uit hun ouderlijk huis gezet, vertelde ze. Ze had jaren achtereen bij hun moeder ingewoond. ‘Mantelzorg,’ zei ze met een veelzeggend armgebaar. ‘Toen mamma overleed kwamen we er achter dat het huurcontract op haar naam stond. De woningbouwvereniging kende geen genade. Op een gegeven moment moest ik ontruimen. Maar vlak voordat het zo  ver was kreeg ik een mail die alles veranderde. Iemand had zich mijn dossier aangetrokken en voor me geregeld dat ik een ander appartementje in ons gebouw kreeg. Piepklein, maar helemaal van mij.’

Haar grote zus had gespaard voor dit weekend samen. Om ‘mamma te eren’ en omdat ze bang was geweest dat haar ‘zusje’ nog zou bezwijken onder zoveel spanningen en zoveel onzekerheid.

Toen we met een lekker flesje wijn van het huis kwamen aanzetten omdat hun verhaal ons oprecht had geroerd, snikte de jongste zus dat het haar zo goed deed dat er nog zo veel oprecht goede mensen op deze wereld rondlopen.

‘Je bedoelt toch zeker jezelf?’ lachte haar grote zus.