We hadden van meet af aan een super klik met deze gasten en al bij hun eerste bezoek zaten we samen aan de wijn en gingen de gesprekken al snel van oppervlakkigheden naar diep persoonlijke ervaringen. Nadat ze drie keer een weekend waren geweest vroegen ze ons bij hun thuis voor een dinertje en voordat we het wisten voelden deze mensen als vrienden waar we alles mee konden bespreken.
Alles inderdaad. Totdat de politiek steeds verder polariseerde, klimaatissues steeds urgenter werden, oorlogen geen uitzondering meer waren en ook Nederland steeds nadrukkelijker van politieke kleur veranderde.
Het maakt voor deze blog niet uit wie zich op welk standpunt stelde. Wat er voor deze blog toe doet is het fanatisme waarmee standpunten soms worden opgedrongen, want dat is waar deze vriendschap wat ons betreft op stukliep.
We hadden al eerder ons best gedaan om de gesprekken weg te houden uit een bepaalde hoek, maar die keer was er geen houden meer aan. Onze gast die we onze vriend waren gaan noemen, begon een gesprek dat in een monoloog uitmondde die ongelogen een uur duurde. We waren het in geen enkel opzicht met hem eens, maar deden er desondanks het zwijgen toe in de hoop dat hij ons ongemak vanzelf zou opmerken en er een einde aan zou breien – wat pas gebeurde toen het eigenlijk al te laat was.
Vrienden van ons die ook een B&B hebben en dat combineren met gastentafel stelden jaren geleden al de huisregel in dat er aan tafel niet over politiek of religie gepraat mag worden. Ze hadden zelfs zo’n ouderwets tegeltje aan de wand in hun eetkamer gehangen. Dat vonden we destijds stiekem een beetje over de top, maar achteraf waren zij hun tijd misschien wel ver vooruit.