We hadden een zware tijd achter de rug en hoewel we dat nooit aan gasten zouden laten merken, merkten deze gasten het zelf op omdat ze al voor de vierde keer ons vakantiehuis hadden gehuurd en we dus geen volstrekte vreemden meer van elkaar waren.
‘Gaat het wel goed?’ vroeg zij nadat we ze ingecheckt hadden.
Het huilen stond me al nader dan het lachen, maar toen ik uitsprak dat we in één jaar tijd drie van onze ouders hadden verloren hield ik het alsnog niet meer droog. Ik verontschuldigde me voor mijn gedrag. Schaamde me er ook voor. Want dit was allesbehalve professioneel en áls er al iemand was die het zich kon permitteren om persoonlijk te worden, dan waren dat onze gasten wel – en niet wijzelf.
Toen ik het huis ging schoonmaken nadat ze uitgecheckt hadden trof ik op het aanrecht een grote, zelfgebakken appeltaart met een briefje.
‘Heel fijn om te merken dat jullie ook maar gewoon mensen zijn, dus geneer je alsjeblieft niet! Heel veel sterkte en graag tot volgend jaar.’
De taart en het briefje veroorzaakten een enorme huilbui. Toen ik daarna aan de schoonmaak was betrapte ik mezelf erop dat ik zo maar meezong met de radio.