Zelfs toen ze nog op school zat vond ze de eerste weken na de kerstvakantie al een crime en eigenlijk was dat altijd zo gebleven, vertelde deze gast. De laatste jaren voor haar pensioen was het helemaal erg. ‘Al die beste wensen en kleffe zoenen van collega’s waar ik niets mee had, lagen me op een gegeven moment letterlijk op mijn maag,’ vertelde ze. ‘Ik telde eerst de jaren, daarna de maanden, weken en uiteindelijk de dagen dat ik nog ‘moest’ en die allerlaatste adventtijd op kantoor was ik zo opgelucht dat ik de donkere dagen voor de kerst omarmde.’
Om haar vrijheid te vieren gaat ze sindsdien in de eerste week van januari erop uit en zo kwam ze met een vriendin die al eens eerder bij ons te gast was geweest, bij ons terecht. Aan hun tweede ontbijt waagde ik het erop om te informeren naar hun plannen voor die dag. Ik kreeg alleen maar een stralende en intens tevreden lach met de woorden:
‘Je kunt je niet voorstellen hoe opgelucht ik ben dat ik vandaag zonder plannen alleen maar hoef te vieren dat ik nooit meer naar kantoor hoef en alle tijd van de wereld heb om te genieten en te niksen bij de houtkachel!’