Pas nadat ze zich ervan verzekerd hadden dat ons restaurant ook lunch serveert, werd er geboekt. Voor drie dagen om te beginnen. Daarna konden ze altijd nog verder zien. Ze arriveerden in een peperdure auto die opviel door de enorme hoeveelheid butsen. Toen meneer me ernaar zag kijken barstte hij in lachen uit.
‘Ach kind. Op mijn leeftijd zie je het soms niet meer zo scherp en het is maar blik moet je maar denken.’
Toen hij zijn vrouw hielp uitstappen hield hij haar even tegen zich aan. ‘Dit is mijn meisje,’ straalde hij. Dat ze allebei over de tachtig waren – zoals we later uitrekenden -, deed aan hun geluk blijkbaar niets af.
Hun verhaal kwam later die dag tijdens een borrel. Ze waren highschool sweethearts die elkaar ooit uit het oog waren verloren maar elkaar nooit vergeten waren. Toen hij zes jaar geleden weduwnaar werd, kwam hij op het idee om naar haar op zoek te gaan. ‘Toeval bestaat niet! Zij was in hetzelfde jaar weduwe geworden.’
Ze hadden met elkaar afgesproken en waren daarna ongeveer per direct gaan samenwonen. Net als vroeger deelden ze ‘een passie voor het goede leven.’ Bijna elke dag reserveerden ze voor een late lunch ergens in hun buurt. ‘Goed eten met een goed glas wijn erbij, goede gesprekken en aan het einde van de middag nog even samen televisiekijken en dan met de kippen op stok. Dat is ons leven en er bestaat geen beter!’
Soms was het onderweg naar huis van de lunch wel eens niet helemaal goed gegaan, dat autorijden. Vandaar al die butsen. Tegenwoordig bestelden ze daarom liever een taxi want dat was wel zo veilig.