‘Ik had zo met deze meisjes te doen dat het me moeite kostte om me er niet mee te gaan bemoeien. De hele familie – het ging hier om een hoog bejaarde (groot)moeder, haar drie dochters die inmiddels van middelbare leeftijd waren en vier jonge meiden die de (klein)dochters waren – liet zich koeioneren door de oude mevrouw.
Vooral de pubermeisjes moesten het ontgelden. Ze konden niets goed doen en kregen voortdurend commentaar en dat gebeurde met zo veel decibellen dat iedereen het wel móest horen. Over hun haar, hun kleding, hun manieren, hoe ze zich hadden opgemaakt of dat ze juist zonder make up aan tafel kwamen, ze konden gewoon echt niet goed doen voor hun oma. En het pijnlijke was dat iedereen zo gewend leek aan het gemopper van de oude vrouw, dat niemand er iets van zei en er voortdurend overheen werd gepraat.
Totdat op een gegeven moment een van onze andere gasten opstond en naar de mopperende mevrouw toeliep. Met net zoveel decibellen als mevrouw praatte zei de man:
‘Mevrouw. Waar ik vandaan kom is het heel erg onbeleefd om zo hard te praten dat iedereen het horen moet. Zou u het heel erg vinden om uw commentaar wat meer voor uzelf te houden? Wij zijn hier namelijk voor onze rust en voor ons plezier.’
We hebben mevrouw daarna geen onvertogen woord meer horen zeggen. Sterker nog: we hebben haar helemaal niet meer gehoord.