Ze hadden een weekend in onze B&B cadeau gekregen van hun kinderen maar als ze heel eerlijk waren – zo lieten ze zich na een drankje ontvallen – hadden ze zo hun twijfels want ze hadden het niet zo op Amsterdam. Altijd gedoe, altijd over je schouder moeten kijken, altijd druk en dan nog die herrie. Maar wie wist moesten ze wel op hun vooroordeel terugkomen?
Bij het ontbijt op zaterdagochtend vroegen we hoe ze geslapen hadden. ‘Als een blok’, klonk het koor. Ze hadden niets gehoord en waren stom verbaasd over de stilte. Ze moesten toegeven dat het hier in feite stiller was dan bij hun thuis in het dorp waar ze woonden.
Op verzoek van hun kinderen hadden we kaartjes besteld voor het Rijksmuseum. Dat was wel aan ze besteed en dat ze zonder rijen zomaar naar binnen zouden kunnen, zou hen ook vast en zeker bevallen. We gaven twee tips aan hen mee voor een lunch in de museumbuurt en boden aan te reserveren als ze van één van die twee gebruik wilden maken.
‘Wat een luxe en wat een verwennerij!’ zei mevrouw.
Toen ze in de namiddag terug kwamen voor een drankje in onze binnentuin voordat ze verderop zouden gaan dineren, werden ze verrast door een stel halsbandparkieten – die leven hier in grote getalen in het ‘wild’. ‘Het moet niet veel gekker worden,’ zei meneer. ‘Het lijkt wel alsof ik in een ver weg land ben.’
Bij het uitchecken zei mevrouw dat ze heel graag nog een paar nachten had willen blijven en dat ze beloofde – ‘hand op mijn hart’- dat ze voortaan niet meer zo lelijk over Amsterdam zou praten.