Haar man wordt depressief van te veel buitenlucht en krijgt jeuk van de stilte. Ze wonen dan ook in de stad. In het hart van een grote stad wel te verstaan. Zij kan zich daar aan confirmeren. Maar eens in de zoveel tijd moet ze naar buiten. Dan moet ze de lucht zien, de wind in haar haar voelen of de zon op haar bol, zuurstof tanken, op adem komen, resetten.
Ze boekt onze cottage op voorhand altijd zes hele weken verspreid over het jaar. en we hebben de afspraak dat we haar contacten bij annuleringen. Als het even lukt pakt ze dan een extra weekje of een deel daarvan mee. Vaak komt ze alleen – met haar hond wel te verstaan maar zonder verder gezelschap. Soms neemt ze een vriendin mee. ‘Maar liever niet,’ zegt ze daarover.
Ze vult haar dagen met wandelen en buiten zitten. Als het regent schuilt ze onder de veranda en als het koud is zit ze daar vaak met een dekentje om zich heen. Alles om maar genoeg buitenlucht op te slaan voor straks als ze weer thuis is en het zonder moet stellen.
‘Eigenlijk is het een buitengewoon leven wat ik leid,’ zei ze er de laatste keer dat ze hier was over. ‘Dat ik om de haverklap weg moet vluchten van mijn leven van alledag omdat het me anders aanvliegt. We zullen het er maar op houden dat de liefde soms een prijs heeft. Behalve dat hij zichzelf veroordeeld heeft tot de binnenstad is het heel goed met mijn man uit te houden.’