‘Wat een rijkdom,’ dacht ik bij mezelf toen ik de moeder met haar vier dochters rond de haard zag zitten. Ze hadden onze hele B&B afgehuurd dat weekend en de boeking was al meer dan een jaar geleden gemaakt. Halverwege de avond – en na een paar flessen wijn – kwam mevrouw naar me toe om te vragen of ik paracetamol voor haar had. Toen ik daarmee terugkwam en vroeg of ze het naar hun zin hadden, werd er zichtbaar iets door haar weggeslikt.
‘Mijn man is een half jaar geleden overleden. We zagen het aankomen. Vandaar dat we zo ver van te voren al geboekt hadden. Het leek ons toen een goed idee om alvast een weekend samen te plannen om herinneringen op te halen. Maar eigenlijk is het vooral pijnlijk om het over hem te hebben. Want we hebben allemaal nog het idee dat hij straks plotseling binnenloopt en dat we er dan achter komen dat we zijn ziekbed en overlijden gewoon gedroomd hebben.’
De dag erna haalde mijn man een sjoelbak van zolder en installeerde die in onze lounge. Die avond klonk er gelach en gejuich. De sjoelbak had gedaan wat wij ermee in gedachten hadden: de zinnen verzetten.
‘Dat was een verdomd goeie zet,’ zei de moeder voordat ze naar bed ging. Even een spelletje in plaats van al dat gepraat. Ik wenste haar welterusten. Dat zou wel lukken, dacht ze zo. En inderdaad verscheen ze de volgende ochtend pas tegen half elf aan het ontbijt. Ze kon zich niet heugen dat ze zo lang en zo vredig geslapen had.