Ze kwamen om afscheid te nemen. De man van zijn vrouw en de dochter van haar moeder. Ze was ziek, zijn vrouw, haar moeder. Ongeneeslijk en uitbehandeld en dat was haar aan te zien. Ze had pijn en ze was op en uitgemergeld van alle behandelingen die niet hadden mogen baten. Ergens in de komende week zou de huisarts bij hen thuiskomen om haar te verlossen. Maar dit weekend wilden ze nog één keer samen zijn. De hele B&B hadden ze afgehuurd, dat spreekt voor zich. Bij een weekend als dit moeten de emoties vrijelijk hun loop kunnen hebben en daarbij zijn geen pottenkijkers gewenst. Het was heet dat weekend. Misschien wel het heetste weekend van die hele zomer. Achter in de tuin had ik stoelen onder de oude kastanje gezet. Twee makkelijke stoelen en een ligbed. Ik serveerde thee en limonade met cakejes. Toen ik de cake op het dienblad zag liggen schrok ik van de symboliek. Ik had het me van tevoren niet gerealiseerd. Ik zei er wat van toen ik de cake op het lage tuintafeltje zette. Iets van dat die niet zo bedoeld was. Hij begon als eerste te lachen, toen zijn vrouw en tot slot hun dochter. Het lachen werd al snel onbedaarlijk. Compleet met tranen. Die tranen moesten er toch uit, zei hij. Dus het gaf niet, van die cake. Twee nachten en twee volle dagen waren ze mijn gasten. Er waren nooit eerder gasten die zo in mijn hart kropen. En nooit was er een afscheid waar ik zo van ondersteboven was.
Op zoek naar een adres om ongestoord a family te verpozen? Waarbij er ook nog eens heerlijk voor je wordt gekookt als dat beter uitkomt voor je?
Landgoed Vosbergen is er zo een. Net als B&B Olthuys in Vorden.