Deze gasten waren nauwelijks ingecheckt toen de moeder van het gezelschap al in de weer was om de houtkachel aan te steken. ‘Onze pyromaan,’ zei haar man lachend. ‘Let maar niet op haar.’ We wezen haar de voorraad brandhout onder het afdak van onze schuur en zeiden dat ze zoveel kon gebruiken als ze wilde, want er lag genoeg voor twee winters. Dei man had blijkbaar geen woord te veel gezegd, merkte mijn man op. Want gedurende de hele week dat ze bleven, zagen we van vroeg tot laat, rook uit de schoorsteen komen. Ook toen na drie dagen de zon doorbrak en er buiten, op het beschutte terras, genoten kon worden van het prille voorjaar.
Of alles naar wens was geweest, vroegen we bij het uitchecken, en dat was het zeker. Ze hadden genoten en alleen al die houtkachel was een reden om nog eens terug te keren, zei zij.
Het viel ons pas op toen ze al lang en breed onderweg naar huis waren en wij al zo goed als klaar met de schoonmaak. De schoorsteen vertoonde een barst van wel een halve centimeter dik. Het zag eruit alsof die bij het plafond was ontsproten en zich langzaam een prachtig kronkelende weg naar beneden had geknokt. We mailden er diezelfde avond nog over. Dat er toch wel wat schade was en dat we het een beetje vervelend vonden dat ze er met geen woord over gerept was.
‘Schade?’
Volgens hun was die barst niet op hun conto te schrijven. Die had er al gezeten toen ze arriveerden en ze hadden zelfs nog overwogen om dat even aan ons te melden, maar hadden bij nader inzien gedacht dat dat niet nodig was. We hebben even getwijfeld om er werk van te maken en toen besloten om dat toch niet te doen. Heel soms gaat er iets kapot of is er schade. Altijd maken gasten daar melding van. Altijd, behalve deze keer. Deze keer hadden we een pyromaan getroffen en daar lopen er heus niet heel veel van rond.