‘Mijn ex is hun oppas oma,’ sprak de man. ‘Ze is dicht bij de kinderen en kleinkinderen in de Randstad gaan wonen. Ik ben in ons huis buiten gebleven, want de stad is niets voor mij.’ Daardoor ziet hij zijn kleinkinderen veel te weinig. ’Heel jammer.’ Zijn dochter en de moeder van deze twee engelachtige meisjes, had het idee geopperd voor af en toen een weekendje weg voor opa en de meisjes. ‘Quality time,’ weet hij dat dit heet tegenwoordig. Hij had aan het idee moeten wennen, geeft hij toe. Een beetje zelfstandigheid was ook wel een vereiste, maar nu ze zelf kunnen douchen en aankleden en veters strikken, had hij de stoute schoenen aangetrokken en bij ons geboekt. Ik zeg dat hij mij, als ervaren moeder van vier, altijd kan raadplegen, dus geen zorgen. Hij zegt ‘graag, mocht dat nodig zijn.’
De volgende ochtend bij het ontbijt hoor ik twee kinderstemmen druk overleggen over wie van de twee de boterhammen voor opa zal smeren en wat opa er eigenlijk op wil. ‘En de eitjes?’ Hoe wil opa de eitjes? ‘Zacht of hard er tussenin?’ De meisjes houden van er tussenin want van een glibberig eitje dat ‘zo van je bord afwandelt’ moeten ze griezelen. Ik vermoed dat opa mijn hulp helemaal niet nodig heeft dit weekend, want opa wordt door zijn zelfstandige kleindochters van a tot z in de watten gelegd.
Als dat geen quality time is!
Er zijn best veel erfgoedhuizen die geschikt zijn voor kinderen. Elisabeth Hoeve is daar een voorbeeld van. Ook bij 't Olthuys staan de deuren open voor gezinnen.