Ze hadden zo’n haast om naar hun kamer te gaan dat hij haar bijna meesleurde. Ze volgde hem, huppelend achter zijn hand aan en giechelend als een schoolmeisje. Ik hoorde de deur van hun kamer met een klap dichtslaan. Mijn gevoel zei me dat dit voor mij het moment was om een ommetje met de hond te maken. Toen ik daarvan terugkwam ging ik naar de keuken om de high tea voor te bereiden die ze hadden besteld.
Op het moment dat ik die aan het uitserveren was kwamen ze de hoek weer om. Zij met wangen die nog nagloeide. Een beetje verlegen glimlachend maar nog steeds zijn hand vasthoudend. Toen hij ging zitten zagen zij en ik het op hetzelfde moment. Hij had zijn trui binnenstebuiten aangetrokken, met in zijn nek het etiket dat er wat onnozel bij bungelde. Haar glimlach werd een lach, werd een schaterlach. Ik lachte met haar mee. Blij als ik was met zoveel pril geluk om me heen.