Meneer en mevrouw waren op leeftijd, zoals dat heet. Ik schat zo midden zeventig. Ze hadden voor vier nachten in mijn B&B geboekt en er was meteen contact tussen hen en mij. Bij het eerste ontbijt kletsten we over van alles en nog wat en al snel kwam het hoge woord eruit: meneer had een zware operatie achter de rug en hun verblijf bij mij was nog steeds in het kader van een voorspoedig herstel. ‘Want op deze leeftijd valt dat nog niet mee.’
Het viel me op dat hij herhaaldelijk naar buiten, over mijn erf, zat te turen en het was gek genoeg vooral de trampoline die hem zo intrigeerde. Die was zeker voor de kinderen, vroeg hij. Ik antwoordde dat dat inderdaad het geval was, in principe, maar dat hij zich vooral niet bezwaard moest voelen als hij ook een sprongetje wenste te wagen.
En jawel hoor. Voordat ik bij wijze van spreken twee keer met mijn ogen had geknipperd, stond hij al op de trampline. Eerst nog de hand van zijn vrouw vasthoudend uit voorzichtigheid, want ‘tjonge wat ongelooflijk wankel maar wél erg leuk!’ In de volgende dagen zag ik hem steeds vaker bij de trampoline. Steeds ietsje losser en soepeler en uiteindelijk ook los van de hand van zijn vrouw. Op de dag van vertrek werd er bij wijze van afscheid zelfs een voorzichtige sprong gemaakt. Hij ging weg met de woorden dat hij een paar tópdagen had gehad, volop had genoten en dat zij zich weer helemaal kind had gevoeld bij mij.
Of die trampoline had bijgedragen aan zijn herstel, vroeg ik nog. ‘Nou reken maar!’
Op zoek naar een B&B met een trampoline? ’t Olthuys in Vorden heeft er een. Daarbij wordt er ook nog eens uit de kunst voor gasten gekookt door gastheer Gijs.