Ze waren onze allereerste gasten na een verbouwing die bijna drie jaar bloed, zweet en tranen had gekost. We waren zo ontzettend blij met het eindresultaat, zo trots op wat we hier neergezet hadden! En natuurlijk ook best wel nerveus nu het erom spande en de eerste echte gasten hun opwachting hadden gemaakt. Bij onze rondleiding waren ze hartstikke enthousiast en vol lof. Die avond konden we dus ontspannen, zeiden we tegen elkaar. We hadden dit toch maar mooi voor elkaar gebokst.
Maar de volgende ochtend sloeg de stemming totaal om. Onze eerste gasten zouden niet de drie nachten blijven die ze geboekt hadden, maar meteen na het ontbijt vertrekken. Zij was met een gierende koppijn wakker geworden, zei haar man. Ze dachten dat het van de verflucht kwam die toch nog wel erg pregnant was. Hij raadde ons aan om eerst goed te luchten voordat we andere gasten zouden ontvangen. Volgens zijn vrouw kon het ook nog wel eens helpen om wierrook te branden. Met een ‘zie maar wat jullie met ons advies doen’ namen ze afscheid.
We waren totaal uit het veld geslagen, onzeker en ontmoedigd. Want dit kon aan ons liggen, maar wij roken helemaal geen verf meer en gingen geloven dat deze gasten toch niet zo enthousiast waren geweest als ze hadden doen voorkomen.
Het zou nog een heleboel écht tevreden gasten en gemeende enthousiaste verhalen kosten eer wij weer een beetje in onszelf konden geloven en pas toen de eerste terugkerende gasten een feit waren voelden we ons weer net zo blij als op het moment dat deze eerste gasten incheckten.