Vorige week las ik in de blog van Erfgoed Logies over een hond die de tent had afgebroken. Ik kan je zeggen dat kinderen er ook wat van kunnen. Ons gastenverblijf is op basis van self catering en heeft daarom ook een keuken met alles erop en eraan. Daarvan wordt al jaren best intensief gebruikgemaakt. Soms moeten we spullen vervangen en geregeld moeten we het servies of glaswerk aanvullen omdat er iets gebroken is. Daar doen we nooit moeilijk over. Voor een kopje of een bordje sturen we nooit een rekening - al helemaal niet als gasten keurig melden dat er iets gebroken is. Maar wat dit gezelschap had aangericht was onvoorstelbaar.
Het waren twee moeders met hun kinderen. Drie in totaal en in leeftijd variërend van kleuter tot eind basisschool. De moeders hadden nog niet eens hun bagage uit de auto gehaald of de witte wijn ging al open. De kinderen stoven meteen naar buiten. Ik zei nog dat het overal heel erg nat en modderig was omdat het dagen aan een stuk geregend had. ‘Geen enkel probleem,’ volgens een van de moeders. Ze zouden zich toch wel vermaken.
De dag van hun vertrek was het parkeerterreintje al leeg toen ik om half acht beneden kwam. De puinhoop die dit gezelschap voor ons had achterlaten was zo onbeschrijflijk dat ik onmiddellijk begreep waarom ze voor dag en dauw vetrokken waren. De modderafdrukken van de kinderschoenen stonden niet alleen overal op de houten vloer maar ook op de wollen kleden en zelfs op de bank. Op de badkamervloer lagen letterlijk alle badlakens die in het huis aanwezig waren op een grote hoop en toen ik de keuken zag kreeg ik een paniekaanval. Alsof er in de vier dagen dat dit gezelschap hier verbleef niet één keer was afgewassen, zo zag het eruit. Overal vuile vaat, overal etensresten en lege flessen. Op het fornuis stond een pan die zo aangekoekt was dat we hem weg hebben moeten gooien. En als klap op de voorpijl was het vierpits inbouwgasstel ook zo vuil en aangekoekt dat ook dat later vervangen moest worden.
Het commentaar van de moeders nadat we ze gemaild hadden? De kinderen hielden nu eenmaal van kokkerellen en als het echt zo erg was als wij beweerden moesten we de rekening maar sturen.