Inhaaltijd


Gepubliceerd op: 05/06/2022

Sommige gasten hebben meer dan genoeg aan elkaar. Die zitten er niet om verlegen om met ons te socializen – gelukkig hebben we hier in de loop der jaren een extra zintuig voor ontwikkeld. Deze gasten waren daar exemplarisch voor: een vader met zijn volwassen dochter, totaal op zichzelf. Ja ze hadden heerlijk geslapen, zeiden ze aan het ontbijt. Waarna ze ze zich weer tot elkaar richtten en verder gingen met hun gesprek.

Omdat het heel goed weer was en ze liever in onze bostuin bleven ‘hangen’ dan iets te ondernemen, maakte ik een broodje voor ze klaar voor de lunch en ook ’s avonds aten ze graag mee, zeiden ze. In de tuin als dat mogelijk was. Of ergens anders waar ze privacy hadden als het buiten te koud was.

Elke keer dat ik naar ze keek zaten ze te praten. Niet als in gezellig keuvelen over niks, want daar stond hun lichaamstaal niet naar. Deze twee hadden blijkbaar heel wat te bespreken.

Bij het uitchecken bedankte de vader me dat we hem en zijn dochter zoveel ruimte hadden gegund. Ze hadden een half leven in te halen gehad, zei hij. ‘Veel te veel jaren zijn ons ontnomen door de omstandigheden,’ noemde hij het. Ze waren een heel end opgeschoten met het maken van de inhaalslag, zei hij. Al zouden ze graag nog een keer terugkomen. Weer met z’n tweeën omdat een half leven zich nu eenmaal niet in twee dagen laat bijpraten.