Zag ik daar nou echt iemand liggen? Ik was die ochtend zoals altijd vroeg op om het ontbijt voor onze gasten voor te bereiden. En zoals altijd liep ik eerst een rondje door de tuin. Om wakker te worden, even mijn benen te strekken en – in de zomer – zo nodig nog wat op te ruimen en schoon te maken van de vorige avond. Eerst dacht ik nog dat het een plaid was, maar toen ik dichterbij kwam herkende ik toch duidelijk het patroon van onze dekbedovertrekken.
Het bleek één van onze gasten te zijn die had besloten om deze mooie zomernacht buiten door te brengen. Toen ik hem voorzichtig had wakker gemaakt om zeker te zijn dat ik me geen zorgen hoefde te maken, vertelde hij dat de avond te mooi was geweest om een einde aan te maken. Zo stil en zo donker, dat kende hij als stadsmens niet meer. ‘Waar ik woon is er altijd licht en altijd herrie.’ En kon het kloppen dat hij het ge-oehoe van een uil had gehoord? En dat geritsel bij de houtwallen, waren dat muizen geweest? Ik zei dat we hier ook regelmatig een ree zien voorbijkomen, maar dat een rat ook zou kunnen. Of een vos, want die houden zich hier ook op.
Voor een ree mocht je hem wakker maken en een veldmuis ‘soit’. Maar voor ratten en vossen was hij minder te porren. De volgenden twee nachten sliep hij gewoon binnen, in zijn bed, naast zijn vrouw. Hij had het raam wagenwijd open laten staan vanwege de stilte. Dat was ook genoeg genieten geweest.