Onze miniatuurtjes broodbeleg serveren we vooral omdat het zo gezellig staat op tafel. Maar om nou te zeggen dat onze gasten zich te buiten gaan aan een kleintje pindakaas of chocoladepasta, hagelslag of stroop… Behalve de jammetjes en de honing blijft veel van dat spul onaangeroerd en moeten we de houdbaarheidsdatum nu en dan checken.
Maar bij dit echtpaar waren op ochtend één alle kleine verpakkingen weg, zonder dat er ook maar één lege verpakking was achtergelaten. Meegenomen voor de lunch of voor thuis, dacht ik. Het gebeurt niet vaak, maar komt voor. Maar de dag erna was weer de hele voorraad meegenomen en eerlijk gezegd vond ik dat atypisch voor deze mensen – een keurig echtpaar van middelbare leeftijd.
Bij het uitchecken verontschuldigde mevrouw zich voor haar man. We moesten er maar niets van denken maar hij was een winkeltoonbank aan het timmeren voor hun kleindochtertje en die kleine verpakkingen pasten precies in zijn zelf getimmerde schappen, vandaar. We mochten ze op de rekening zetten.
Mijn collega had het verhaal zwijgend aangehoord. Toen ik hem naar de keuken zag lopen vroeg ik mevrouw of ze een klein momentje kon wachten. Hij had een behoorlijk pakketje voor haar gemaakt. Mevrouw lachte een beetje beschaamd. Meneer kon niet wachten totdat hij het gezicht van hun kleine meid zou zien.
Zou je niet elk kind zo’n opa gunnen?