We wisten dat een van onze merries zou moeten veulenen een dezer dagen, maar net als bij mensen laat een exact tijdstip zich – gelukkig - nooit voorspellen. Hoewel we lang niet alle gasten verwittigen als het zover is, maakten we voor dit echtpaar een uitzondering. Toen ze stonden toe te kijken hoorden we ze zelfs niet ademen, zo stil! Alleen maar ademloos kijken naar wat ze later ‘een op en top wonderbaarlijke gebeurtenis’ noemden. Toen het veulen – een merrie! – op haar benen ging staan, pinkten ze allebei een traantje weg. ‘Van ontroering,’ zei mevrouw. ‘Want als je hier niet meer door ontroerd kan raken, dan is het wel mis,’ zei meneer.
Later bij een glaasje jenever – ons medicijn om een geboorte op onze hoeve te vieren - vertelde meneer dat ze ooit op een eiland vlakbij Zanzibar waren voor vakantie. In de eerste nacht van hun verblijf werden ze gewekt door het hotelmanagement om heel stilletjes naar het strand te komen. Er was een reuzeschildpad aan land gekomen om haar eitjes te leggen. Ademloos hadden ze staan toekijken hoe de eitjes met een ongelofelijke zorgvuldigheid door moeder schildpad werden begraven voordat ze zich – totaal uitgeput van de bevalling en al het graven – terug naar zee sleepte. Natuurlijk waren ze al lang thuis toen de kleine schilpadjes uit hun ei moesten zijn gekropen om achter elkaar aan naar zee te rennen. Toch stond die nacht voor eeuwig in hun geheugen gegriefd.
Maar deze avond, dat ze voor het eerst getuigen mochten zijn van de geboorte van een ‘meisjesveulen’ zoals ze het heel schattig noemden, had de nacht van de reuzenschildpad toch van de eerste plek verdreven.
Na hun vertrek werd er een grote roze taart bezorgd met een kaartje erbij of hun appartement nog vrij was als het meisjesveulen een jaar zou worden.