Haar blik toen ze binnenkwam ontging me niet. Deze vrouw was beduusd, ontdaan. Ik vroeg of ik haar ergens mee kon helpen. Ze knikte maar deed er desondanks het zwijgen toe. ‘Sorry,’ zei ze na een stilte die bijna ongemakkelijk was gaan voelen. Haar man kwam binnen. Ook hij keek rond alsof hij iets wilde opmerken - maar het toch niet deed. Ze lustten wel een glaasje, zeiden ze. Ik nam aan dat ze wijn bedoelden, wat ook zo was. Na een half glaasje kwam er nog een keer een ‘sorry’ – en toen het verhaal.
Jarenlang waren ze nergens geweest. ‘Hoeveel jaar?’, vroeg zij. Het waren er ‘veel, té veel’, volgens hem. Door omstandigheden die er nu even niet toe deden hadden ze veel te lang, jarenlang, nergens naartoe gekund. Hun kinderen hadden hun deze cadeaubon gegeven voor hun zilveren huwelijk. Het was heus niet dat ze hadden afgezien of zo. Tenminste niet bewust. Maar vanochtend toen ze hun tasje aan het pakken was, toen druppelde het besef binnen. Dat reizen de blik op de wereld verruimd en dat haar wereld ongemerkt best wel klein was geworden.
‘Wie veel reist kan veel verhalen,’ zei hij. Al was het volgens haar wel weer eens tijd om wat nieuwe verhalen aan hun repertoire toe te voegen en de horizon weer wat te verbreden.