Ze kwamen uit de horeca, vertelde hij bij het ontbijt op zondagochtend. De donderdag daarvoor waren ze gearriveerd en ze zouden na het ontbijt uitchecken. Ik vroeg of ze lekker hadden genoten van hun welverdiende rust. Hij antwoordde dat ik dit niet persoonlijk moest nemen, maar dat als dit weekend niet al lang geleden geboekt was, hij en zijn vrouw hier nu waarschijnlijk niet geweest waren. Ik hoefde niet verder te vragen.
Corona hadden ze overleefd dankzij de steunpakketten. Ze hadden hun vaste personeel door kunnen betalen maar degene zonder contract niet kunnen compenseren. Na corona bleef alleen de vaste staf over en was er verder niet meer aan personeel te komen, waardoor ingekrompen moest worden op de openingstijden. Dat personeelstekort was natuurlijk nog steeds niet op te lossen maar daar kwam nu ook nog eens bij dat de belasting was komen aankloppen voor de aanslagen die er nog lagen van de coronaperiode. De energiecrisis was vervolgens de nekslag geweest. Ze hadden niet anders meer gekund dan faillissement aanvragen. ‘En nu?’ vroeg ik. De belasting zou wel vooraan in de rij van schuldeisers staan, vermoedde hij.
Zijn vrouw had al die tijd onbewogen aan tafel tegenover hem gezeten maar haar ogen waren vochtig. In een opwelling bood ik hen aan om tot maandag te blijven op onze kosten. We verwachtten die dag geen nieuwe gasten, dus hun kamer zou anders toch leegstaan.
‘Zie het maar als een collegiaal gebaar. Een handreiking.’