Ons vakantiehuis is groot genoeg voor zo’n dertig personen. Geen last minute accommodatie met andere woorden want met z’n allen erop uit wordt in de regel fors vooruit gepland. Deze reservering was echter anders. We werden gebeld met de vraag welk weekend er als eerste vrij was. Het maakte niet uit als het al over twee weken was, maar het moest binnen een paar maanden. Ze zouden met z’n veertienen komen en hadden het liefst allemaal een eigen kamer.
De eerstkomende mogelijkheid was een weekend in november. November is de stille maand. Er werd meteen geboekt en aanbetaald met de vraag of we binnenkort nog even opnieuw contact konden hebben. Er zou alvast een mail worden gestuurd om het een en ander uit te leggen en de wensen kenbaar te maken.
Ons voorgevoel dat er hier niets te vieren viel was juist.
Ze vormden samen een jaarclub, deze vrouwen. Kenden elkaar al bijna dertig jaar en trokken er elk jaar een weekend samen op uit. Dit uitstapje zou anders dan anders worden. Eén van hen had een ‘vervelend bericht van haar arts’ gekregen. Vandaar dat ze een beetje haast hadden. Ze zouden het liefst het hele weekend in huis blijven. ‘Lekker onder elkaar’. We regelden een cateraar en zorgden voor een goed gevulde ijskast, alle ingrediënten voor het ontbijt en genoeg haardhout. Als ze verder nog iets nodig hadden, zouden ze alleen een belletje hoeven te geven. We waren in de buurt.
Bij het uitchecken werd ons verteld dat het al te laat was geweest. Ze waren hier maar met dertien geweest en hadden dit weekend nodig gehad om er voor elkaar te zijn en ‘haar’ te gedenken. Na al die jaren altijd samen was dit een hard gelag, een groot verdriet en ‘een realisatie dat het leven eindig is en dat hun jonge jaren toch echt wel heel erg ver achter hen lagen’.
Toen we het huis doorliepen – routine bij het uitchecken – zagen we dat lang niet alle slaapkamers gebruikt waren. ‘We hadden elkaar té hard nodig,’ luidde de verklaring. Daar moesten we even van slikken.