Ze kwamen in de week voor de kerst en zouden op de 24ste weer vertrekken. Dat deden ze tegenwoordig altijd, zeiden ze: op de echte kerstdagen hadden ze zich in de voorbije jaren gestort op de zolder opruimen of keukenkastjes uitsoppen, maar in de aanloop naar die dagen konden ze inmiddels weer genieten van deze tijd. Vroeger was de kerst weliswaar het hoogtepunt van het jaar geweest, maar dat was vroeger.
Ze gingen er verder niet op door en wij vroegen er niet naar.
Elke dag informeerden ze naar een tip wat er zoals te doen was in de omgeving. Ze bezochten Maastricht, Heerlen en Luik – allemaal steden waar we vlakbij zitten – en maakten elke dag een wandeling van een paar uur in de bossen rondom. Vooral die wandelingen waren belangrijk, zei mevrouw op ochtend twee aan het ontbijt. Die hielpen om hun hoofd leeg te maken en het overzicht te bewaren.
Pas bij het uitchecken vertelden ze dat hun huis vijf jaar geleden tot de grond toe was afgebrand op kerstochtend. De buren waren een kaars vergeten die op de vensterbank had gestaan en het vuur had razendsnel om zich heen gegrepen. Er waren geen mensen omgekomen in de brand. Wel hun hond die als een kind voor hen was geweest. Sommige mensen deden er luchtig over dat het 'maar' een hond was geweest, zeiden ze.
Maar die snapten het niet. Hoe diep de liefde voor je hond kan zijn.