Zes jaar geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. Het was door het bevolkingsonderzoek aan het licht gekomen. Dat betekende grote paniek maar bleek achteraf mijn redding. Het ging heel snel daarna. Een paar weken voor de kerst werd ik geopereerd. Het behandeltraject duurde tot de herfst van het jaar daarna. Toen werd ik genezen verklaard – wat ik net als alle lotgenoten amper durfde te geloven.
Als verrassing en om bij te komen van alle ellende en emoties had mijn man een weekendje weg geregeld. Het was precies een jaar na de operatie en bedoeld om te vieren dat ik er nog was en weer gezond was.
‘Het leven verdient het om te worden gevierd,’ vond hij.
Sindsdien gaan we elk jaar rond dezelfde tijd een weekendje weg. Altijd Nederland of België en altijd naar een erfgoedhuis dat wel lekker buiten maar ook dicht bij een stad ligt. De natuur helpt ons om stil te staan bij alles was we hebben en maakt dat we daar tevreden mee zijn. De dichtstbijzijnde stad bezoeken we altijd om op ons dooie akkertje te gaan lunchen. Terwijl wij niets dringends hebben, zien we veel andere mensen juist rondrennen omdat er altijd nog zoveel moet voor de kerst.
Sinds de diagnose moeten wij helemaal niets meer van onszelf behalve het leven te vieren. Want wat er ook gebeurt, de wereld draait gewoon door. Ook na de kerst en ook als het kerstdiner dit jaar wat minder uitgebreid is, de kapper geen plaats meer voor je had of je niet kon slagen voor een nieuwe feestjurk.