Ze hadden onze hele B&B afgehuurd vanaf Aswoensdag tot de zondagochtend erna en hadden alvast aangegeven dat de sauna en de hottub opgestookt konden worden. Het ging om een groep van zeven vriendinnen en ze kwamen doen wat wij al vermoedden: bijkomen van het carnaval. Ze kwamen laat aan op die Aswoensdag, maar hoewel het al vet tegen borreltijd liep hoefden we geen flesje wijn voor ze open te maken, zeiden ze.
‘Allejezus,’ riep de een. ‘Hoe lang gaan we dit nog doen?’ vroeg de ander. ‘Net zo lang als we kunnen,’ volgens de vrouw die nog allemaal glittertjes in haar haar had. ‘Want inderdaad,’ zei zij die wat witjes zag. ‘We hebben ooit gezworen om samen carnaval te vieren totdat we niet meer kunnen en daar gaan we ons aan houden ook.’
Het hele verhaal kwam er in de volgende dagen stukje bij beetje uit. Dat ze samen medicijnen hadden gestudeerd in Maastricht maar daarna waren uitgewaaierd naar verschillende steden. Andere banen, gezinnen, gedoe, drukte. Maar die ene week samen, die was hun heilig. Eerst samen los alsof ze nog student waren en daarna bijtanken en bijkletsen zodat ze er weer een jaar tegen konden.
Ze genoten zichtbaar. Van elkaar, van goed eten, van houtblokken op de kachel, van veel slapen, veel frisse lucht buiten in de natuur en inderdaad ook van de sauna en de hottub. Op dag twee kwamen ze om wijn vragen. Met één fles zouden ze het natuurlijk van zijn lang zal die leven niet redden, dus ‘kom maar door’. Toen ze afscheid namen bedankten ze ons omdat ze het zo vreselijk fijn hadden gehad. Dat ze ons gekozen hadden voor een gelegenheid zo uniek en speciaal, daar waren we zeer mee vereerd, dus dat verdiende ook wel een dankjewel.