We hoefden niet te vragen – voor zover we dat al zouden doen overigens – want het stond op zijn gezicht en in zijn ogen geschreven. Maar bij het eerste ontbijt en na onze vraag of ze lekker hadden geslapen, kwam het verhaal. Zijn vrouw eerst. Dat het hun nu al goed deed om even uit de sleur van thuis te zijn en even niet aan ziekenhuizen en uitslagen te hoeven denken. Ik besloot open kaart te spelen.
‘Slecht nieuws?’ vroeg ik aan meneer.
De chemo was sinds een week weer achter de rug, zei hij. De derde kuur alweer. De uitslag zou straks moeten uitwijzen of er nog hoop op herstel was. ‘Maar hoe die uitslag ook is, voor mij geen chemo meer.’ Zijn vrouw schoof wat nerveus op haar stoel heen en weer. Ik dacht even dat ze iets ging zeggen, maar dat deed ze toch niet. Voordat het echt ongemakkelijk zou worden vroeg ik of de bijwerkingen zo erg waren. ‘Erger dan de kwaal in dit geval,’ zei hij.
Ze bleven drie nachten, maar na dat eerste ontbijt ging het er niet meer over. Ik zag haar een keer met een zakdoekje voor haar ogen en besefte maar weer eens dat kanker voor geliefden bijna net zoveel impact heeft als voor de patiënt zelf.
Toen ze uitcheckten wenste ik ze heel veel sterkte. Over drie weken zouden ze meer weten, liet hij weten. ‘Dat worden weer drie lange weken.’ Een maand later kwam er een mail. Als het allemaal een beetje mee zou blijven zitten zouden ze zo maar nog eens terug kunnen komen voor een lang weekend. Ze hadden ons medeleven op prijs gesteld. Ik liet bloemen bezorgen. Bij de bloemist die ik daarvoor belde vroeg ik naar bloesemtakken en Franse tulpen.
Allebei typisch lente en symbool voor nieuw leven.