Een schoon huis is waar het allemaal mee begint. Dat is zo ongeveer ons motto. Bij een wissel nemen we minstens zes uur de tijd om ons vakantieverblijf weer spik en span te maken. Maar het huis is groot. Er zijn erg veel ramen. De keuken is hartstikke goed geoutilleerd – wat wil zeggen dat er heel veel bestek en potten en pannen zijn die gebruikt kunnen worden. En er zijn twee grote badkamers, waarvan één met sauna.
Zes uur met z’n tweetjes de handen uit de mouwen is dus geen overbodige luxe.
Die vrijdag checkten mensen wat later uit dan afgesproken. Ze waren amper vertrokken toen mijn man zijn enkel verstuikte over een opstaande tegel op het erf. De zwelling kwam acuut en zette fors op. Lopen ging meteen bijna niet meer. Hij zei dat het zo wel weer zou gaan. Maar dat ging het niet.
De keuken was door onze gasten intensief gebruikt. Zo intensief dat ik besloot om die tot het laatst te bewaren. Bij nadere inspectie bleek het hele huis intensief te zijn gebruikt. Er was veel meer werk te doen dan anders en in mijn eentje ging ik dit niet redden. Ik begon zo snel ik kon. Werkte me vier uur letterlijk in het zweet en werd toen verrast door de volgende gasten die juist wat vroeger waren dan afgesproken. Ik heette ze welkom, bood ze een drankje aan op ons terras en legde uit dat ik echt nog even nodig had.
Langer dan een uur kon ik ze niet laten wachten. In dat uur deed ik deed wat ik kon, maar dat was niet genoeg. Ik verontschuldigde me toen ik ze binnenliet. Ze zeiden dat het geen probleem was. Het zag er toch op en top uit?
Na hun vertrek – ze hadden geen enkel woord van kritiek laten horen – kwam er een vernietigende review. Het huis was mooi en compleet, schreven ze. Niets op aan te merken eigenlijk. Alleen liet de hygiëne zwaar te wensen over. Het bestek plakte in de besteklade, de glazen waren nog vies en in sommige pannen zaten genoeg etensresten voor een maaltijd. En dan die ramen. Ze hadden er amper doorheen kunnen kijken.