‘Haar geheugen is stuk,’ zei hij. ‘Of eigenlijk doet het ’t nog wel maar met flarden en vaak worden er gewoon wat hoofdstukken door elkaar gegooid. Dat is alles.’ Zij, dat was zijn vrouw. Ze was ergens in de zestig en hij moest van dezelfde leeftijd zijn, want hij vertelde eerder al dat hij en ‘zijn meisje’ al vanaf de schoolbanken bij elkaar waren.
Ze waren er die week al zeker voor de vijfde keer. Dat vond hij makkelijk zo, zei hij. Zo hoefde hij hier zijn weg niet meer te zoeken en kon hij al zijn aandacht aan zijn vrouw geven. Want dat verdiende ze zéér.
Het was mooi weer zodat ze veel buiten konden zitten onder de oude beuk. Hij las haar vaak voor. Daar sliep ze lekker op en slaap was altijd goed voor een mens. Als ze wegdommelde dekte hij haar toe en kwam hij even binnen voor een glaasje en een praatje. Ik zei dat ik het bewonderenswaardig vond zoals hij voor zijn vrouw zorgde en haar vertroetelde. Was dit niet heel erg eenzaam voor hem? Maar nee, dat viel reuze mee.
‘Weet je wat het voordeel is van een leven lang samen? Dat je iemands gedachten kunt lezen.’ Hij had eigenlijk geen woorden nodig, legde hij uit. Zelfs als zijn vrouw hem alleen maar aankeek en misschien geen enkel idee had wat hij tegen haar had gezegd, wist hij wat ze gedacht of gezegd zou hebben als haar verstand het nog wel goed had gedaan. Hij kon putten uit een eindeloze reeks heldere herinneringen. ‘Zolang ik daarnaast haar hand kan vasthouden, is dat voor mij genoeg.’