De vader was een veertiger en zijn dochters pubermeisjes. Het ene meisje waarschijnlijk bijna naar de middelbare school en het andere net iets verder. Ze deden alle drie hun best maar het wilde niet echt vlotten. Niet omdat er ruzie zou zijn, want zo voelde dit niet. Er hing iets anders in de lucht dat zwaarder was. Bij het eerste ontbijt werd me duidelijk wat dat was.
‘Mamma zou trots op ons zijn geweest,’ zei het oudste meisje terwijl ze een snee brood sneed. Dat beaamde haar zusje: ‘Zeker weten! Maar ik mis haar heel erg,’ zei ze er achteraan. ‘Zo erg dat het zoveel pijn doet dat ik bang ben dat het nooit meer oké voelt hier.’ Ze legde haar hand op haar borstbeen om aan te geven waar de pijn het meest schrijnde. De vader deed er met vochtige ogen het zwijgen toe.
Ik vroeg, zonder erbij na te denken waardoor ik van mezelf schrok, of het pas was gebeurd. Dat was het. Drie maanden geleden zei de oudste. ‘Maar mamma was wel al lang ziek.’ Ik zei dat dat waarschijnlijk niet veel hielp nu ze er niet meer was, dat ze eerst ziek was geweest. Dat maakte het missen vast niet minder, toch? De vader vroeg of ik ervaringsdeskundige was. Dat was ik ja. Ik verloor mijn moeder toen ik twaalf was. Waarschijnlijk had ik het verdriet herkend omdat ik het ken, zei ik.
‘Hoelang duurde jouw pijn?’ vroeg de jongste. Ik zei dat die best wel lang duurde maar dat ik haar kon beloven dat er een dag zou komen dat ze de pijn soms ook even niet voelde. Dat het dan net was alsof de pijn even moet uitrusten. En nog weer wat later zou de pijn zich langzaam maar zeker gewonnen geven en blijven alleen de mooie herinneringen aan hun moeder over.
Ze zei dat ze het snapte.
Ik geloofde haar direct.