Een hele week stond er voor ze geboekt, dus dat ze met regen aankwamen boeide ze niet. Daarbij moest er worden bijgeslapen, zei zij. Als restaurateurseigenaren hadden ze net hun laatste Corona-bijdrage aan de belastingdienst kunnen terugbetalen. De laatste jaren waren zo zwaar geweest dat ze door adrenaline op de been werden gehouden. Ze waren wel een beetje bang wat de gevolgen zouden zijn van te veel ontspanning opeens. Ze lachte er wel bij, maar meende het ook.
Hoewel we een beetje koudwatervrees kregen bij het idee dat hij kok was, boden we toch aan om een maaltijd voor hen te koken als ze daar prijs op stelden. Ik zou liegen als ik zou ontkennen dat het nu mijn beurt was om in de stress te schieten toen ze ‘ja graag’ antwoordden. En nee. Voorkeuren of diëten waren er niet. Ze vonden het al geweldig als er nu eens voor hen werd gekookt.
De eerste avond kookte ik een soepje en een salade uit Ottolenghi met het idee me een beetje achter het boek te kunnen verschuilen als het niet in de smaak zou vallen. Maar dat deed het wel degelijk. Zozeer zelfs dat ze vroegen of ze de dag erna weer aan konden schuiven.
Lang verhaal kort? Het regende die hele week onophoudelijk pijpenstelen. Eén keer pakten ze de auto om de omgeving te verkennen, maar de rest van de tijd brachten ze op de grote bank voor de houtkachel of in bed door. Elke avond aten ze mee. Telkens een ander gerecht van Ottolenghi omdat we daar nou eenmaal groot fan van zijn en de meeste benodigdheden inmiddels op voorraad hebben.
Hij zoende me bij het afscheid. Zij omhelsde me. Precies wat ze nodig hadden gehad om er weer tegenaan te kunnen. En de zon? Die had geschenen in de gerechten die we op tafel zetten. Wat ons betreft was deze week precies wat we in gedachten hadden toen we onze historische schuur tot vakantiewoning verbouwden. Mensen in de watten leggen!