Onze B&B was nog maar net open en elke boeking nog spannend. Dit gezelschap kwam uit Rotterdam. Man, vrouw met tienerdochter die aan haar telefoon meer dan genoeg had - voor de rest zou het haar tijd wel duren in ons huisje op het platteland.
‘Hoe laat wensen jullie het ontbijt?’ vroegen we. Zij had de gewoonte om tot elf uur uit te slapen, hij ging al om zeven uur hardlopen en voor de dochter maakte het allemaal niks uit. Toen ik de volgende ochtend met het ontbijt langskwam – we hadden in overleg besloten voor negen uur – wees hij op de geraniums die buiten op het terras staan: ‘Ik haat geraniums!’ Geschrokken bood ik aan ze weg te halen, maar dat was niet nodig. Ze pasten eigenlijk toch wel bij ons oude huisje – het stamt uit 1750.
Later op die dag kwam ik haar tegen op het erf achter de B&B. Ze stond uit te kijken over de velden die uitkomen bij de duinen. ‘Eigenlijk hou ik helemaal niet van het platteland,’ liet ze zich ontvallen. Omdat het ’t mooiste zomerweer van de wereld was, opperde ik dat ze dan toch zeker naar het strand konden gaan – want dat is dus ook vlakbij. ‘We houden ook niet van het strand,’ glimlachte ze. Ik vroeg me af waarom ze in vredesnaam voor onze B&B hadden gekozen, maar ik sprak het maar niet uit.
Bij het afscheid vroeg ik of ze het ondanks de geraniums toch fijn gehad hadden. Ze moesten lachen. Ja hoor, ze hadden alle stadjes in de Noordkop aangedaan en overal leuke terrasjes en goede restaurants gevonden. Ze beloonden ons een paar dagen later met een lovende review.