Het was op een oudejaarsavond en ons restaurant was tot en met de laatste stoel uitgeboekt. Allemaal gasten die ervoor gekozen hadden om het oude jaar hier bij ons uit te luiden en het nieuwe te beginnen - wat we tegelijkertijd altijd een hele eer als een grote verantwoordelijkheid vinden. Na de eerste drie gangen zag ik een man opstaan van tafel en de hand van zijn vrouw pakken. Ik denk dat het hooguit drie seconden duurde voordat hij op zijn knieën ging en iedereen in de gaten had wat hier te gebeuren stond. Hij sprak iets onverstaanbaars tegen haar en haalde een doosje uit de binnenzak van zijn colbert. Tegen die tijd kon je een speld horen vallen, zo stil was het geworden.
En toen kwam haar ‘ja’, gevolgd door een ‘natuurlijk wil ik met je trouwen’, waarna ze elkaar om de hals vlogen, hij haar optilde, ronddraaide, de ring om haar vinger schoof en iedereen applaudisseerde om zoveel geluk op een avond als deze, die nu al helemaal niet meer stuk kon.
De volgende ochtend bij het uitchecken vroeg ik de vrouw of ze al een datum hadden voor de grote dag. Maar nee, die hadden ze niet, zei ze. Die grote dag zou er namelijk niet komen ook. Niet omdat het haar aan liefde ontbrak, maar omdat ze niets zag in het instituut huwelijk. Dat ze gisteren voor de bühne even had gedaan alsof was omdat ze hem de afgang had willen besparen. Daarvoor hield ze te veel van hem.
Op zoek naar een erfgoedhuis met een gerenommeerd restaurant? Hippocampus is er hier één van. Net als De Nederlanden en Havezathe Carpe Diem.