‘Lekker geslapen?’, vroeg ik. Eén van de mannen hielp me de bomvolle ontbijtmand naar het keukentje te brengen. Hij keek even onder de theedoek. ‘Wauw!’, zei hij. Maar op mijn vraag of ze lekker hadden geslapen kreeg ik geen antwoord. De andere man stond voor de openslaande deuren die uitzicht bieden op het gazon en de bosrand. ‘Ik weet niet, hoor,’ zei hij. Wist hij nou niet of hij lekker geslapen had? Ik vroeg of er iets was .
‘Er loopt hier een hele grote hond los rond,’ zei de man bij de openslaande deuren. Hij had hem al twee keer gespot vanochtend en hij voelde zich hier niet goed bij omdat hij echt wel heel erg groot was. ‘Een hond?’ Ik vermoedde dat ik het begon te snappen, dus ik vroeg welke kleur die hond had. ‘Bruingrijs,’ luidde het antwoord en terwijl hij dat zei gaf hij met zijn rechterhand nog een keer de hoogte van het beest aan.
Ik begon te lachen. ‘Dat heet hier een ree,’ zei ik. ‘Geen hond maar een ree.’ Als ze vroeg genoeg wakker waren konden ze er morgen bij het krieken van de dag vast en zeker wel wéér een spotten. Het bleef even stil. 'Ja joh?' klonk er uit het keukentje. 'Ja echt joh.' Zijn partner keek even om en zei dat het geen kwaad kon om eens wat vaker de stad te verruilen voor het platteland.